Środek odurzający
Środek odurzający jest określeniem zarówno medycznym, jak i prawnym. Przez środek odurzający należałoby rozumieć środek wymieniony w katalogu tej ustawy, natomiast narkotyki nie wymienione w nim, nie muszą być uznawane za środek odurzający. Tak na przykład do 1965 r. eter był na liście środków odurzających, a następnie został skreślony i, mimo że jest narkotykiem, aktualnie w rozumieniu tej ustawy nie jest środkiem odurzającym. Ma to istotne znaczenie z prawnego punktu widzenia. Jak będzie wyglądać moda, czy też styl? Czy będzie miała miejsce tu uroda? Stan taki powodował określone implikacje prawne, ponieważ ściganie z art. 161 Kodeksu Karnego (kk) mogło się odbywać jedynie w stosunku do osób nieuprawnionych do udzielania tego środka osobom drugim, bądź nakłaniających do zażywania środka wymienionego w katalogu ustawy i późniejszych uzupełnieniach. Umożliwiało to niekiedy wyciąganie konsekwencji prawnych względem tych osób. Sytuację komplikuje fakt, że wiele środków znajdujących się w obrocie jest łatwo dostępnych, które, mimo iż z natury swej nie są odurzającymi, ze względu na sposób podania na przykład w postaci zwiększonej dawki — mogą mieć takie same właściwości, jak środki odurzające wymienione w katalogu. Uznanie konkretnego środka za odurzający (chociaż nie był on przewidziany w katalogu) w myśl postanowień ustawy może samodzielnie ustalić, po uprzednim uzyskaniu opinii biegłych, sąd albo organa ścigania. Środki odurzające są znane i używane od czasów starożytnych. Istota tego zjawiska nie została do tej pory dostatecznie wyjaśniona.
