Owies wytwarza dobrze rozwinięty system korzeniowy o pokroju wiązkowym. Składa się on zwykle z 3-4 korzeni zarodkowych oraz licznych korzeni przybyszowych (wtórnych), które wyrastają w okresie krzewienia z podziemnych węzłów łodygowych. Główna masa korzeniowa mieści się w warstwie ornej, zaś pojedyncze korzenie mogą sięgać do 2 metrów w głąb gleby. Jak się ma tu styl, moda, czy też uroda? Struktura systemu korzeniowego może ulegać zmianie w zależności od zabiegów wykonywanych na roślinie poprzedzającej. Działanie następcze nawożenia azotowego przyczynia się do wytworzenia istotnie większej masy korzeniowej. Maksymalny przyrost korzeni mieści się między fazą strzelania w źdźbło, a kłoszeniem. Od momentu kłoszenia proces obumierania korzeni przebiega szybciej niż powstawania nowych, dlatego roślina powoli zasycha. Charakterystyczną cechą korzeni owsa jest ich zdolność pobierania składników pokarmowych z trudno rozpuszczalnych związków, które są niedostępne dla większości roślin. Łodyga owsa, nazywana również źdźbłem lub słomą, jest wyprostowana i ma kształt cylindryczny. Składa się z 4-8 międzywęźli połączonych ze sobą węzłami (kolankami). Międzywęźla są wyraźnie owłosione w pobliżu węzłów. Poszczególne międzywęźla różnią się od siebie długością i grubością. Pierwsze jest najkrótsze i zwykle najgrubsze, kolejne są cieńsze i dłuższe. Ostatnie, tzw. dokłosie, jest najcieńsze i najdłuższe, dodatkowo odgrywa ważną rolę w procesie fotosyntezy. W kolankach znajduje się tkanka twórcza, która powoduje wzrost międzywęźli oraz podnoszenie się rośliny po wylegnięciu.

Skład owsa i jego wysoka energetyczność sprawiają, że owies jest doskonałym surowcem na pasze treściwe i objętościowe. Czynnikami ograniczającymi jego wykorzystanie w tych celach są substancje antyżywieniowe oraz duża zawartość włóknika. Ilość włóknika można zmniejszyć uprawiając owies nagi, a substancje antyżywieniowe zneutralizować dodając do pasz specjalne enzymy trawienne rozkładające je. Jak się ma tu styl, moda, czy też uroda? Eliminacja tych czynników sprawia, że owies może zastąpić w paszach kukurydzę lub soję. Mieszanki paszowe z dodatkiem owsa wpływają dodatnio na zdrowotność oraz jakość mięsa zwierząt. Owies jest również surowcem energetycznym. W całym kraju istnieją i powstają ciepłownie opalane słomą w różnej postaci. Najlepszym rozwiązaniem jest stosowanie całych balotów, ponieważ nie wymaga to nakładów na przetwarzanie surowca opałowego. W gospodarstwach indywidualnych istnieje możliwość wykorzystania ziarna w celach grzewczych. Zaletami tego typu ogrzewania jest brak dużych nakładów na magazynowanie oraz wstępne przygotowanie, łatwa automatyzacja procesu dozowania do kotła, a przede wszystkim niski koszt samego surowca. W Polsce na większości gruntów ornych uprawiane są zboża. Powoduje to wzrost zachwaszczenia, chorób i szkodników oraz degradację gleby. Dlatego szczególnie ważna jest uprawa owsa, który jest rośliną fitosanitarną. Przerywa on łańcuch żywicielski szkodników oraz nie jest podatny na choroby podsuszkowe. Owies jest rośliną wczesnego siewu i charakteryzuje się szybkimi wschodami, przez co jest silnie konkurencyjny w stosunku do chwastów.