Za działanie lecznicze i kosmetyczne roślin odpowiadają zawarte w nich substancje biologiczne czynne, zwane też substancjami aktywnymi. Roślinne substancje aktywne są najczęściej stosowanymi składnikami preparatów kosmetycznych, a ich wpływ na skórę, włosy i paznokcie decyduje o pielęgnacyjnym działaniu kosmetyku. Składniki biologicznie aktywne kosmetyków to substancje, których działanie powoduje występowanie biochemicznych, chemicznych, fizycznych lub fizykochemicznych efektów wpływających na fizjologię i funkcjonowanie skóry, błon śluzowych i ich przypadków. Składnikami aktywnymi kosmetyków mogą być także substancje pochodzenia zwierzęcego i mineralnego. Mówiąc najogólniej, glikozydy składają się z części cukrowej – glikonu i części niecukrowej – anglikon. To niezwykła moda, a zarazem osiągająca szczyty uroda. Ale jaki wpływ ma styl? Występują najczęściej w roślinie jako bezbarwne, rozpuszczające się w wodzie kryształy o gorzkawym smaku. Niektóre mogą być zabarwione. Są wytwarzane w liściach i jako materiał zapasowy gromadzone najczęściej w podziemnych częściach rośliny. Zawartość glikozydów zmienia się w ciągu doby. Największą ich ilość obserwuje się w godzinach popołudniowych, najmniejszą zaś rano. W zależności od budowy aglikonu glikozydy można podzielić na goryczkowe, flawonowe, antrachinonowe, nasercowe, fenolowe i saponinowe. Glikozydy flawonowe (flawonoidy) – są to najważniejsze, po karotenowacach, barwniki roślinne występujące w soku komórkowym różnych części niemal wszystkich roślinach świata. Flawonoidy wzmacniają ścianki naczyń krwionośnych, zmniejszają ich przepuszczalność oraz poprawiają elastyczność. To czyni je sprzymierzeńcami w zapobieganiu i łagodnieniu objawów teleangiektazji. Ponadto wykazują działanie przeciwzapalne i przeciwalergiczne.

Środek odurzający jest określeniem zarówno medycznym, jak i prawnym. Przez środek odurzający należałoby rozumieć środek wymieniony w katalogu tej ustawy, natomiast narkotyki nie wymienione w nim, nie muszą być uznawane za środek odurzający. Tak na przykład do 1965 r. eter był na liście środków odurzających, a następnie został skreślony i, mimo że jest narkotykiem, aktualnie w rozumieniu tej ustawy nie jest środkiem odurzającym. Ma to istotne znaczenie z prawnego punktu widzenia. Jak będzie wyglądać moda, czy też styl? Czy będzie miała miejsce tu uroda? Stan taki powodował określone implikacje prawne, ponieważ ściganie z art. 161 Kodeksu Karnego (kk) mogło się odbywać jedynie w stosunku do osób nieuprawnionych do udzielania tego środka osobom drugim, bądź nakłaniających do zażywania środka wymienionego w katalogu ustawy i późniejszych uzupełnieniach. Umożliwiało to niekiedy wyciąganie konsekwencji prawnych względem tych osób. Sytuację komplikuje fakt, że wiele środków znajdujących się w obrocie jest łatwo dostępnych, które, mimo iż z natury swej nie są odurzającymi, ze względu na sposób podania na przykład w postaci zwiększonej dawki — mogą mieć takie same właściwości, jak środki odurzające wymienione w katalogu. Uznanie konkretnego środka za odurzający (chociaż nie był on przewidziany w katalogu) w myśl postanowień ustawy może samodzielnie ustalić, po uprzednim uzyskaniu opinii biegłych, sąd albo organa ścigania. Środki odurzające są znane i używane od czasów starożytnych. Istota tego zjawiska nie została do tej pory dostatecznie wyjaśniona.