Jest wiele sposobów zewnętrznych na podrażnione oczy. Czy można jednak wspomagać je także od wewnątrz, w naturalny sposób, bez użycia leków? Zdecydowanie ułatwia to dobór odpowiedniej diety. Przy jej zastosowaniu szybko można zapomnieć o zaczerwienieniu i pieczeniu. Oczy są narażone na wiele drażniących czynników. Spaliny, pyły, długa praca przy komputerze mogą powodować dyskomfort, a nawet prowadzić do osłabienia wzroku. Krople mogą pomagać, jednak działają one w sposób doraźny. Trwałe wzmocnienie wzroku jest możliwe natomiast przy odpowiednim zbalansowaniu diety. W pierwszej kolejności należy wzbogacić posiłki w składniki zawierające witaminę A, jest ona antyoksydantem zwalczającym wolne rodniki, które odpowiadają w dużej mierze za słabnięcie wzroku. Wspomaga także funkcjonowanie fotoreceptorów odpowiedzialnych za proces widzenia, a w połączeniu z witaminami C i E zapewnia trwałość naczyń krwionośnych znajdujących się w oku. W celu uzupełnienia tych składników należy jeść marchew, pomidory, warzywa kapustne, oleje roślinne, pestki słonecznika czy sezam. W diecie należy zadbać o odpowiednią ilość selenu, cynku, manganu i miedzi. Minerały te mają właściwości antyoksydacyjne, szczególnie ważny jest cynk, a możemy je znaleźć w rybach, jajach, owocach morza, orzechach i fasoli. Na jakość widzenia wpływa mają także antocyjany – czerwone, niebieskie i fioletowe barwniki owoców i warzyw, usprawniają one krążenie krwi i regenerują enzymy znajdujące się w oku. Dieta powinna być także uzupełniona o luteinę, zapobiega ona powstawaniu wad i chorób. Luteina działa jako swego rodzaju filtr chroniący oko przed promieniowaniem i jest składnikiem niemal wszystkich suplementów. Wprowadzenie do diety kilku produktów może wspomóc pracę naszych oczu, a także zachować ich zdrowie na długo.

Jeśli zawartość manganu w glebie nie jest znana, lepiej nie dostarczać go doglebowo, a w warunkach dużych plonów zastosować dolistny chylatowy nawóz mikroelementowy. Molibden – kumuluje się głównie w nasionach, znacznie niższe zawartości występują w częściach wegetacyjnych, najmniej zaś w korzeniach. Molibden w organizmie roślin jest aktywatorem enzymów reduktazy azotanowej i oksydazy siarczanowej. Nadmiar manganu jest kumulowany w roślinie bez widocznych objawów, a w przypadku pasz może powodować u przeżuwaczy molibdenoze. Jak się ma tu styl, moda, czy też uroda? Niedobór manganu występuje zwłaszcza na glebach kwaśnych. Symptomy niedostatku tego pierwiastka są zbliżone do braku azotu: jasnozielone liście których końce i brzegi czerwienieją i zasychają. Cynk – jego zadaniem jest aktywacja między innymi anhydrazy węglanowej, fosfolipazy, polimerazy RNA oraz udział w syntezie tryptofanu i metabolizmie azotowym, fosforowym i węglowodanowym. Niedobór cynku objawia się zahamowaniem wzrostu roślin, głównie międzywęźli, powoduje zmniejszenie odporności na suszę i wiele chorób oraz może powodować cętkowane chlorozy. Bor – jego funkcje fizjologiczne związane są między innymi z transportem asymilantów, budową ścian komórkowych, odpornością na patogeny, rozwojem generatywnym i przemianami azotu. Symptomy niedoboru objawiają się na najmłodszych liściach i stożkach wzrostu, ponieważ bor jest przemieszczany w roślinie tylko w ksylenie z ruchem transpiracyjnym wody. Wszystkie rośliny zbożowe są wrażliwe na przenawożenie borem objawiające się brązowieniem blaszki liściowej, a następnie wypadaniem całych roślin. Do nawożenia roślin mikroelementami można stosować nawozy w postaci soli technicznych (doglebowo, dolistnie, donasiennie) lub chylatów (doglebowo, dolistnie).

Owies wytwarza dobrze rozwinięty system korzeniowy o pokroju wiązkowym. Składa się on zwykle z 3-4 korzeni zarodkowych oraz licznych korzeni przybyszowych (wtórnych), które wyrastają w okresie krzewienia z podziemnych węzłów łodygowych. Główna masa korzeniowa mieści się w warstwie ornej, zaś pojedyncze korzenie mogą sięgać do 2 metrów w głąb gleby. Jak się ma tu styl, moda, czy też uroda? Struktura systemu korzeniowego może ulegać zmianie w zależności od zabiegów wykonywanych na roślinie poprzedzającej. Działanie następcze nawożenia azotowego przyczynia się do wytworzenia istotnie większej masy korzeniowej. Maksymalny przyrost korzeni mieści się między fazą strzelania w źdźbło, a kłoszeniem. Od momentu kłoszenia proces obumierania korzeni przebiega szybciej niż powstawania nowych, dlatego roślina powoli zasycha. Charakterystyczną cechą korzeni owsa jest ich zdolność pobierania składników pokarmowych z trudno rozpuszczalnych związków, które są niedostępne dla większości roślin. Łodyga owsa, nazywana również źdźbłem lub słomą, jest wyprostowana i ma kształt cylindryczny. Składa się z 4-8 międzywęźli połączonych ze sobą węzłami (kolankami). Międzywęźla są wyraźnie owłosione w pobliżu węzłów. Poszczególne międzywęźla różnią się od siebie długością i grubością. Pierwsze jest najkrótsze i zwykle najgrubsze, kolejne są cieńsze i dłuższe. Ostatnie, tzw. dokłosie, jest najcieńsze i najdłuższe, dodatkowo odgrywa ważną rolę w procesie fotosyntezy. W kolankach znajduje się tkanka twórcza, która powoduje wzrost międzywęźli oraz podnoszenie się rośliny po wylegnięciu.

Pod względem wymagań klimatycznych odmiany są mało zróżnicowane jednak na tyle istotnie, że przy doborze odmian należy zwrócić uwagę na specyfikę klimatyczną danego rejonu. Owies mimo iż jest uważany za roślinę mało wymagającą jest najbardziej wrażliwy na niedobór mikroelementów spośród zbóż, zwłaszcza na brak cynku, molibdenu, miedzi i manganu. Jak się ma tu styl, moda, czy też uroda? W przypadku boru nie reaguje tak gwałtownie jak inne zboża. Chociaż te składniki są pobierane w bardzo małych ilościach (od kilku do kilkuset gram na 1 ha), to często właśnie one wpływają ograniczająco na zdolność plonowania owsa. Miedź – pełni ważne funkcje fizjologiczne, takie jak przenoszenie elektronów w procesie fotosyntezy, utlenianie niektórych związków organicznych czy biosynteza białka. W przypadku dużego niedoboru miedzi należy stosować doglebowo 2-6 kg Cu/ha w solach miedzi technicznie czystych. Ze względu na słabą ruchliwość w glebie jej brakiem dotknięte zostają głównie młode liście. Niedobór miedzi objawia się zniekształceniem i bieleniem liści, niewykształceniem organów generatywnych i brakiem jędrności pędów. Plony ziarna rosną wraz z zawartością w nich miedzi do 4-5 mg/kg. Najlepszymi nawozami dostarczającymi miedzi roślinom są te, które zawierają ten składnik w postaci chylatów. Mangan – aktywator enzymów wpływających na intensywność fotosyntezy w roślinach, biosyntezy ligniny, metabolizmu azotu, reakcji utleniania i redukcji. Przy dużych niedoborach manganu w glebie stosuje się nawożenie doglebowe. Dawki powinny wynosić 5-8 kg/ha (w MnSO4 . 5H2O) przy niskim pH i 10-15 kg/ha przy pH powyżej 6,0. Deficyt manganu objawia się początkowo na młodych liściach w postaci chlorozy międzyżyłkowej i nekrotycznych plam, które zlewają się w całość, liście stają się łamliwe.